De Lipkin's Rocks route
We staan voor dag-en-dauw voor onze tent. Rugzakken om, litertje thee en een bak havermout naar binnen gewerkt en klaar voor een portie avontuur! Het doel van vandaag is om te acclimatiseren via de Likip's Rocks Route en in ieder geval de 5.000 meter aan te tikken. De spanning is flink aanwezig, want we weten niet precies wat ons te wachten staat op deze route, aangezien niemand dit seizoen Peak Lenin via deze route heeft beklommen.
Gisteren zijn we in ABC aangekomen en hadden een rustdag ingepland. Arjen en ik zijn niet zo goed in stilzitten en besloten vast een stukje van de normaalroute te verkennen. Vanaf daar hadden we goed zicht op de hele berg en de verschillende route-mogelijkheden naar de top. Eindeloos bestuurden we elk detail van de noord-wand. Vooral de Lipkin's Rocks Route sprak ons erg aan! In Nederland hebben we alle route-kaarten al uitgebreid bestudeerd, maar nu vallen alle puzzelstukjes pas op hun plek. De route ziet er goed uit, alleen halverwege zien we een stuk met ceracs waarvan we niet zeker zijn of we er wel langs komen.
Rood = normaal route, blauw = Lipkin's rocks route. Eigenlijk wilden we een variant van de route nemen door vanaf C2 recht omhoog te gaan naar de main redge, omdat dit er erg goed uit zag. Tijdens onze acclimatisatie zijn we via de blauwe route omhoog gegaan en dan zo'n 100 meter boven camp 2 naar de normaal route getraverseerd.
Ook de gidsen in de diverse kampen wisten ons in de afgelopen dagen niets te vertellen over de conditie van deze route. Het enige antwoord dat we krijgen was ‘Nee, die route doet niemand. Je moet via de normaalroute.’ Blijkbaar heeft nog niemand dit seizoen deze route geklommen. Dat doet ons toch wat twijfelen, waarom klimt niemand deze route?
Maar het avontuur roept, we hebben ons huiswerk goed gedaan en dus besluiten we de route te gaan verkennen!
Omdat we gisteren de start van de route al hebben verkend, weten we waar we moeten zijn en na een dik half uur staan we onderaan de eerste sectie van de klim. Via een puinhelling met veel schuivende stenen klimmen we naar de start van een sneeuwveld. Vanaf hier klimmen we in stilte rap omhoog, terwijl we in het donker onze eigen weg omhoog moeten zoeken met behulp van onze hoofdlampjes. Dit is waarvoor we zijn gekomen, genieten!
Het sneeuwveld slingert omhoog en af en toe moeten we door een korte rots passage klimmen op onze stijgijzers. Rechts zien we een paar honderd meter onder ons een slinger van hoofdlampjes die zich via de normaalroute naar boven beweegt. Het is een wereld van verschil om hier alleen te staan. De spanning is zoveel groter en onze focus is enorm.
Dan houdt het sneeuwveld op en staan we zo’n honderd meter onder de sectie met de seracs . Vlak onder de seracs is een grote plaat sneeuw volledig weggegleden en is alleen blank ijs te zien. Nu twijfelen we. Kunnen we nog wel verder of toch maar terug? Wat is verstandig? Na zorgvuldige afweging, besluiten we door te gaan.
Ik traverseer de ijsplaat met pickel en stijgijzers tot we vlak onder de eerste serac staan. De sneeuw is hier zo diep dat je amper kunt bewegen. Hoe komen we ooit door dit terrein heen? Zitten er spleten onder de sneeuw? We voelen ons niet helemaal op ons gemak en gaan snel aan touw. Arjen gaat voorop. Met veel moeite weet hij zich door de sneeuwmassa te wurmen om bij het harde ijs van de serac aan te komen waar hij meteen een ijsboor in draait. Er is hier geen fatsoenlijke route doorheen, de enige manier is om onze ijsklimvaardigheden op de serac te testen en er overheen te klimmen! Dat is dan ook wat Arjen doet, terwijl ik hem zeker. Nog een ijsboor in het ijs en er overheen, pfff gelukt. Ik klim snel na, waarna we even op adem moeten komen.
Opeens hoor ik Arjen schreeuwen, ‘He die ijsboor!’. Ik kijk achter me en zie één van de twee ijsboren die we bij ons hebben naar beneden glijden. Shit, hoe kan dat nu weer, ik had hem aan mijn gordel geclipt! Scherp blijven.
Eigenlijk hadden we bedacht via dezelfde route weer af te dalen, maar het lijkt ons nu een beter plan om door te klimmen en dan een paar honderd meter over de gletsjer van de hoofdwand weer naar de normaalroute te traverseren. We weten niet precies wat voor terrein we daartussen nog gaan tegenkomen, maar we schatten in dat dit goed te doen is op basis van wat we gisteren allemaal gezien hebben. Weer die spanning….maar we moeten door. Tempo houden.
We lopen nu over de ‘ridge’, waarvan de ene kant steil de afgrond induikt en de andere kant wat vergletsjerd terrein is. We houden zoveel mogelijk de rotskant aan om eventuele spleten te vermijden.
De radio kraakt. Om het halfuur hebben we contact met Guido en Gijs die via de normaal route acclimatiseren. We zitten ongeveer op gelijke hoogte.
Na nog een uur de ridge gevolgd te hebben, komen we op een col (zadel) op 5200m. Acclimatisatiedoel bereikt! Dit zou een mooie en veilige plek zijn voor een Camp 2 en van hieruit heb je verschillende route opties om naar de top te klimmen. We besluiten om nog een stuk hoger te klimmen en dan over de hoofdwand naar de normaal route te traverseren. Met wat richtingsadvies van Gijs en Guido via de radio, die een ander zicht op de gletsjer hebben van waar ze staan, weten we ons twee uur lader bij de normaalroute te voegen om af te dalen.
Wat een avontuur, heerlijk!
De condities van de route waren prima, behalve dan het stuk met de ceracs. Uiteindelijk hebben we daarom besloten om toch via de normaalroute de top te beklimmen, maar geen seconde spijt gehad van dit uitstapje. Als alpinist voel ik me namelijk het meest in mijn element wanneer ik alleen op een berg sta en de spanning van het onbekende dat nog voor me ligt voel!
