Flitsbeklimming in Chamonix: La Pépite (D+)
Met het paasweekend in het verschiet stappen Allert en ik op donderdagavond in de auto met het idee om de bergen weer eens op te zoeken om te trainen op 'echte bergen' voor de expeditie van deze zomer. Er is niet echt een vastomlijnd plan en al rijdend komen we tot de conclusie dat het Cham wordt! Na een lange nacht rijden, met hier en daar een hazenslaapje, komen we vrijdag aan in Chamonix. Ik ben hier de laatste jaren vaak geweest en het voelt altijd een beetje als thuiskomen. Na een kop koffie lopen we langs la Chamoniarde, dit is een soort van VVV voor klimmers. Lang verhaal kort: morgen blijkt de enige goede dag te zijn en de condities zijn niet optimaal (erg droog, weinig ijs). Goed nieuws is dat in de categorie technische mixed beklimming de route La Pépite (85° – M4) in conditie is. Deze route ligt op de noordflank van de Petit Aiguille Verte in het Argentieré bassin.
Zowel bij la Chamoniarde als bij de lift wordt ons afgeraden omhoog te gaan. Het gaat boven behoorlijk tekeer. Toch nemen we het laatste liftje, om ter plekke een besluit te nemen. Boven is het guur, er zijn white-out condities met een zware wind en circa -10 / -15 °C. Toch voelt het goed, ik ben hier eerder geweest. Snel binden we onze stijgijzers onder en beginnen af te dalen richting de gletsjer. Al snel vinden we de perfecte spot voor onze tent.
Na de nodige paracetamols en een kloppend hoofd van de hoogte worden we wakker onder een strak blauwe hemel. We nemen alleen het hoognodige mee op onze beklimming. Dit betekent dat we de tent en wat andere spullen ter plekke begraven. Tegen de tijd dat we klaar zijn met het smelten van sneeuw komen de eerste mensen via de lift naar boven. Shit, eigenlijk zijn we iets te laat.
Het is een korte aanloop naar La Pépite en al snel stappen we de route in. Er zit al één touwgroep in de wand en een andere zit ons op de hielen….. #paasweekendinChamonix. De eerste 50m soloën we over een sneeuwveld, hier maak ik standplaats. Allert klimt vlot door de eerste lengte heen en ik volg. De tweede lengte is vergelijkbaar mixed terrein met veel rots en weinig ijs en los sneeuw. Toch lukt het af toe om dat heerlijke piepschuim ijssneeuw te vinden waar je bijlen zich zo heerlijk in vastvreten!
Al snel komen we bij de crux van de route. Allert klimt door M3 terrein richting een totaal droge hoekversnijding (M4). Terwijl hij gestaag vordert klimmen twee Zwitsers voorbij mijn standplaats. Op zich geen megaprobleem, maar dat betekent wel dat onze touwen kruizen en dat is niet echt netjes. Uiteindelijk klimt Allert erg mooi door het technisch terrein heen en zekert alles ‘solid’ af met cams. “STAND!” schreeuwt Allert, ik zwaai de rugzak om en begin na te klimmen. Geïrriteerd klim ik met halsbrekende capriolen over de standplaats van de Zwitser heen. Hij kijkt me gegeneerd aan en verontschuldigd zich.
Het terrein is toch lastiger dan ik dacht en met de rugzak op moet ik echt even goed focussen. De rechtermuur is zo goed als glad en links probeer ik met de voorpunt van mijn stijgijzer op minuscule randjes te gaan staan. Ik moet m’n linkervoet hoog krijgen, waarom kost dit zoveel moeite?! M’n linker bijl heb ik achter een stevige rand gehaakt, rechts probeer ik te verklemmen, maar deze vertrouw ik eigenlijk niet. Terwijl ik aanzet schrapen mijn stijgijzers over de gladde rots. Opeens schiet mijn rechter bijl los. Heel even lijk ik te vallen, het touw komt strak te staan en gelukkig blijft mijn linker bijl zitten. Re-group…rust. Ik probeer het nog een keer, krijg mijn linkervoet op de plek waar hij moet staan en rustig klim ik verder naar Allert.
We zijn door de crux en besluiten aan een lopende zekering verder te klimmen. Vlak onder de top is de sneeuw als suiker, toch minder relaxt klimmen met een run out van 20 meter. Uiteindelijk klim ik te ver naar links, zitten we uit de route en redelijk vast. Allert spot echter een exit-couloir. 15 meter klimmen door een droge schoorsteen en we staan vlak onder de top van de Petit Aiguille Verte. 150 meter lager zien we de Zwitsers staan – zij zijn rechts gegaan waar wij teveel links hebben aangehouden.
De volgende dag rollen er zwarte wolken over het Argentiére bassin. Niet dat wij dat gemerkt hebben, wij zaten namelijk alweer in de auto naar Nederland.
