Trainingsweek in Chamonix — Project 5 Peaks

Gijs, Guido en Allert zijn net terug van een trainingsweek in de Alpen: conditietraining, teambuilding en materiaal testen. Niet alles zat mee, maar het was een goede voorbereidingsweek voor de zomer! Een verslag door de ogen van alle drie.

Gisteren sliepen we vlak onder de toppen van de Aiguilles Rouges met een fenomenaal uitzicht op het Mont Blanc Massief. Een mooi moment om de lichtgewicht tentjes te testen die we straks op Peak Lenin willen gebruiken. Deze tentjes lenen we van het NKBV expeditiedepot. Naast kennis en advies vanuit de CEAT ondersteunt de NKBV op deze manier onze expeditie.

Vandaag worden we afgezet door Allert bij de kabelbaan en pakken hem omhoog naar de Aiguille du Midi, 3800+ meter. Het zijn winterse condities en er is veel wind. Het plan is snel gemaakt en we zijn op weg naar de Cosmique graat (AD+). In de zomer is dit één van de populairste klassieke routes van het Mont Blanc massief. Het is een zeer aangename klim en nu behoorlijk uitdagend door de huidige (winter)condities.

Het waait hard en tot half 10 staan we ongeduldig te wachten voor we omhoog kunnen. Van de Aiguille du Midi dalen we af en na een aanloop door diepe sneeuw staan we rond 11u onder aan de route. Ik leidt de eerste passages over de kuiten-pijnigende helling richting de eerste klimmetjes van de dag. Zonder veel moeilijkheden bereiken we de eerste abseil waar we na een klein navigatie foutje en wat lastig terug klimwerk weer in de route zitten voor de enige echte abseil van circa 30 meter.

We vervolgen onze weg over de graat en na het nodige sneeuwstampwerk staan we onderaan de '4c klimpassage'. De passage an sich zou interessanter zijn als deze niet was uitgesleten door de vele klimmers die ons voorgingen. Maar desalniettemin is het steile wandje waar je tegen opklimt een plezierige afwisseling. Gijs klimt vanaf hier alles voor en al snel staan we voor de 'awkward chimney'. Deze schoorsteen is niet gemaakt voor de langere en zwaardere klimmers onder ons (lees: mijzelf..), maar na wat hangen en wurgen staan we op de top. Terwijl de 'normale' mensen vanaf het panoramadeck naar ons staan te kijken en foto's nemen, genieten wij van een moment samen. Een speciaal moment omdat dit voor mij sinds lange tijd weer een echte klim was.

Die nacht brengen we door in de Cosmique hut. Normaal bomvol, maar vanavond zijn er maar iets van 10 klimmers. Tijdens het diner maken we een praatje met twee gasten uit Tsjechië. Gijs vraagt: 'Do you have high Mountain experience?' en toen kwamen ze los... Het blijkt dat we met Radek Jaros en Petr Masek aan tafel zitten. Radek is de vijftiende persoon ter wereld die alle 8000ers zonder zuurstof en Sherpa ondersteuning heeft beklommen! Samen zijn ze hier om te acclimatiseren voor Denali, de hoogste berg (en tevens één van de koudste ter wereld!) van Noord-Amerika . Deze beklimming is onderdeel van hun volgende project; the 7even summits. Kortom, hier zitten we naast de Messi's van de klimwereld. Inspirerend!

Vanaf de hut ploegen we op onze sneeuwschoenen over de Col du Midi. Er hangt een dichte mist en zo nu en dan doemt opeens de Triangle du Tacul op, zo weten we waar we ongeveer moeten zijn. De sneeuw is diep, maar het gaat lekker. Na een half uur breekt de zon door en lost de mist op. Een majestueus schouwspel ontvouwt zich, we staan echt te midden van reuzen.

“Nog zes weken en dan staan we onderaan de noordwand van Peak Lenin. Vijftien kilometer breed, 3000 meter hoog, het zijn dimensies die ik me op dit moment bijna niet kan voorstellen. Dit is de week van het testen: lichaam, geest en materiaal. ”

— Gijs

We hebben ervoor gekozen om de traverse van Pointe de Lachanel te doen. Via een steile sneeuwhelling beklimmen we de eerste van drie toppen. Halverwege wisselen we onze sneeuwschoenen voor stijgijzers en het schiet daarna lekker op. De hoogtemeter geeft 3500m aan. We vervolgen onze weg naar de tweede piek. Vanaf hier komen we met een korte abseil op de col en staan voor het meer technische gedeelte van de klim. Heel even denken we over een directe route richting de top (3613m), maar besluiten toch de normale route te nemen. Te veel sneeuw.

Guido leidt de eerste passages door een korte met ijs gevulde geul. Een paar technische passen en Guido staat op een rotsplateau. Ik volg. Vanaf hier is het terrein overzichtelijk. De laatste meters onder de derde top worstelen we ons door diepe sneeuw. Onder ons baadt de Col du Midi in de zon, geen wolkje aan de horizon. Hier en daar maken groepjes skiërs zich klaar om de Vallee Blanche af te skiën. De seracs (ijstorens) van de Mt. Blanc du Tacul lijken zo dichtbij dat je ze bijna kan aanraken. Het geeft een onheilspellend gevoel en we besluiten af te dalen.

Na wat klauteren staan we bovenaan een steile sneeuwhelling. Guido loopt voorop, stapt van de graat in de diepe poedersneeuw en opeens schuift een grote plakaat sneeuw onder zijn voeten naar beneden. Hij valt achterover en een kleine lawine raast naar beneden. We staan als aan de grond genageld. Samen nemen we de tijd om de situatie te analyseren. In de nacht is een hoop losse sneeuw net niet over de graat geblazen. Het is een fenomeen dat men 'windslab' noemt en het vormt een aanzienlijk risico voor onze afdaling. We besluiten de rest van de sneeuw los te trappen. Ik zeker Guido van boven terwijl hij meerdere kleine lawines triggered. Ze beginnen klein maar vegen de hele helling uiteindelijk schoon.

Zo snel mogelijk klimmen we naar beneden. We staan op vlak terrein, gooien onze tassen af en enigszins opgelucht kijken we terug naar waar we net doorheen zijn geklommen. Rustig drinken we wat. Na een korte pauze vervolgen we onze weg naar Aiguille du Midi. Anderhalf uur later staan we in het liftje naar het dal.

Aan de overkant van het dal verdwijnen de toppen van de Aiguille du Chardonnet en Aiguille du Midi in de wolken. Sneeuwvlokken dwarrelen langzaam omlaag. Hier op 2000m hoogte in de Aiguilles Rouges is het nog duidelijk winter. De wandelpaden boven de 1800m zijn nog niet normaal begaanbaar vanwege het dikke pak sneeuw dat er nog ligt. Ik ben de afgelopen twee uur tijdens mijn wandeling vanuit Vallorcine naar boven dan ook niemand tegengekomen. Een paar kwetterende vogels herinneren mij eraan dat de zomer wel in aantocht is.

Waar zouden Gijs en Guido nu zijn? Vanochtend heb ik ze afgezet bij het liftstation dat vanuit Chamonix direct naar de Aguille du Midi (3842m) gaat, maar het liftje was nog gesloten vanwege de harde wind. Zouden ze inmiddels ergens aan de overkant op 4000m zitten of nog aan de koffie in Chamonix?

Veel liever was ik nu ook aan de overkant van het dal tussen de grote jongens aan het spelen in plaats van de wandeling die ik nu maak. Helaas heb ik een paar weken geleden mijn knie geblesseerd. Ik kan hem nu nog niet vol belasten, terwijl ik juist nu keihard zou moeten trainen. Dit frustreert me mateloos, maar de fysio blijft maar herhalen dat ik ‘rust moet houden’. Mijn week bestaat dus uit herstel-trainen, dagelijks aanzien hoe de knie voelt en op basis daarvan besluiten hoe lange wandeling mijn knie aankan. Het domste wat ik nu kan doen is de blessure erger maken. Baby-steps. Klote. Ik heb in ieder geval mijn nieuwe Asolo Jumla approach-shoes goed kunnen inlopen!

Ik maak me wel zorgen, want het herstel duurt veel langer dan ik had verwacht. Ik zal minder fit zijn in juli dan ik had gewild en daar baal ik flink van. Natuurlijk zal ik er desondanks alles aan doen om zo fit mogelijk te zijn en gelukkig heb ik nog drie expeditiegenoten op wie ik kan steunen!