Een berg van uitersten — Project 5 Peaks

Langzaam word ik wakker. Er vallen druppels ijswater van het tentzeil en de tent buigt langzaam door. Ik steek m'n hoofd buiten m'n slaapzak, rits de tent open en wordt verwelkomt door een winters wonderland. Vannacht is er 20cm verse sneeuw gevallen. We zitten precies op de helft van onze expeditie. Het is onze tweede rustdag en we zijn terug in ABC (advanced basecamp 4470m).

Diep inademen, trap een tree, zak weg door kniediepe sneeuw..diep inademen, trap een tree... Elke keer als ik omkijk zie ik achter mij een horde Kirgizische gidsen. Zij liever lui dan moe, ik in mijn element en tevreden over mijn acclimatisatie. We klimmen op circa 6000m, ik voel me sterk. De top van Peak Lenin zo dichtbij dat ik hem bijna aan kan raken. Tegelijkertijd nog zo ver weg. Deze berg blijkt een berg van uitersten.

Expeditie klimmen heeft zo zijn eigenaardigheden. De verbrande neuzen, schrale gezichten en uitgeputte blikken vertellen allemaal hetzelfde verhaal. Een verhaal van uitdagingen die je van te voren bedenkt, verwacht en die dan minstens zo zwaar blijken te zijn. Daarnaast het verhaal van onverwachte hobbels.

Het klimmen op hoogte is een goed voorbeeld van het te verwachten. Extreme hoogte is vooral van invloed op je energieniveau. Het is bizar om als goed getrainde vent door het plafond van acclimatisatie heen te stappen en terecht te komen in een lethargische wereld van afzien.

Ondertussen hebben we allemaal wel een vorm van hoogteziekte gehad. Kloppende hoofdpijn, minder eetlust, etc. Het is echter verbazingwekkend om te zien hoe je lichaam zich aanpast. Waar ik dagen geleden met een lege rugzak aan het afzien was om de 5200m te bereiken, stoomden we 3 dagen geleden met 15+kg tassen langs deze plek.

Iets wat totaal anders en behoorlijk onverwacht is, is het weer. Overdag is het ziedend warm, de zon is continue aan het branden en er is geen plek in de schaduw. Snachts liggen we in onze dons gevoerde -25 slaapzakken te zweten. In basecamp en ABC koelt het simpelweg onvoldoende af om een goede nachtrust te hebben.

Voor mij is deze expeditie een schaakspel dat zich afspeelt in een context die even vijandig als betoverend is. Een spel waarin dosering van kracht, condities op de berg en mentale veerbaarheid de uitkomst bepalen.

Vanaf morgen (19-7) maken we onze laatste rotatie. Eens kijken of we de top daarna echt aan kunnen raken.

Go steady, go slow