Leave no trace
's Nachts hoor ik de eerste klimmers voorbij komen, zij gaan vandaag klimmen - wij hebben een rustdag en dus rits ik mijn slaapzak dicht. Op deze dagen neemt het leven een ander ritme aan. Zoveel simpeler, één die gedicteerd wordt door de natuur. Slapen als de zon ondergaat en wakker worden wanneer door de eerste zonnestralen de verse sneeuw wegsmelt. Deze plek is zo intens en contrasterend, de schaal van dingen, de uitdaging, de schoonheid. Terwijl ik op een grote steen zit en wat schrijf in mijn dagboek, drijven mijn gedachten af. Ik mis thuis, niet dat ik hier niet wil zijn. Ik mis thuis omdat ik dit zou willen delen...Dan wordt ik bruut gestoord, verderop dondert één van onze 'medeklimmers' achteloos zijn netjes verzamelde afval bij de steeds groter wordende bult....
ABC (advanced basecamp) ligt op een morene aan de voet van de noordwand van Peak Lenin. Het is een grote gruiswal die onderdeel uitmaakt van de gletsjer. Diep onder alle stenen is het een rivier van ijs die langzaam in beweging is. Het is een glooiend landschap zonder gletsjerspleten. Hier staan onze tenten staan veilig, je kunt je er vrij voortbewegen. ABC is 3 weken lang ons basiskamp waar we samen met zo'n 30 andere klimmers uitrusten, tot leven komen, dromen van de top, eten, slapen en drinken.
“Mountains are not stadiums where I satisfy my ambition to achieve, they are the cathedrals where I practice my religion.”
Dit berglandschap en haar prachtige omgeving brengt ons zoveel. Het is een plek waar we onze grenzen mogen verleggen, intens genieten van de rauwe schoonheid van de natuur, waar je elkaar en jezelf beter leert kennen. Kortgezegd, net als zoveel andere plaatsen op aarde, een plek om te koesteren, een plek om in stand te houden.
Anatoli Boukreev is één van grootste klimmers uit de geschiedenis. Een introverte en intelligente man met een groot aantal expedities onder zijn gordel en een aantal imponerende prestaties op de allerhoogste bergen. Wars van alle prestatiedrift en de grote ego's die hij om zich heen zag omschreef hij de bergen als kathedralen waar hij zijn religie uitoefent, in plaats van stadions waar gepresteerd moet worden. Deze kathedralen zouden we koste wat het kost in stand moeten houden.
Leave no trace
Ik sta op van mijn steen en ruk mijn blik los van die noordwand, die er altijd is. Dan kijk om me heen, achter mij strekt de morene kilometers ver. Ik zie een grote bult met afval, de plek waar veel mensen uit het kamp hun gezamenlijke dump hebben gemaakt. Door de jaren heen verspreid dit afval zich en overal kom je wel wat tegen. Het achteloze gedrag maakt me boos, hoe kun je zoiets nou doen?!?
Als team hebben we ervoor gekozen ons verhaal te delen en misschien, heel misschien in het proces anderen inspireren om zelf ook hun eigen berg te gaan beklimmen. Afgelopen weekend vroeg mijn neefje van 3 zich af wanneer hij met ons mee kon de bergen in. Het zette mij aan het denken, zijn die bergen en gletsjers er tegen die tijd nog wel?
Als team verzamelen wij alles, verkleinen het, slepen het mee de berg op en ook weer af. We hanteren het principe van leave no trace. De blik van de lokale porters of zij wellicht een tas vol afval mee naar beneden kunnen nemen spreekt boekdelen. Zij pendelen met hun paarden tussen het basiskamp en ABC en gaan 90% van de tijd vol naar boven, leeg naar beneden - een gemiste kans! Wij maken er gebruik van, al snappen zij het niet, we betalen er goed voor, dus ze vinden het oké.
Beneden in het basiskamp volgt een soortgelijke reactie. Het is een groot verschil in mentaliteit. Aan de andere kant, wanneer je geen stromend water of elektra hebt, kijk je anders tegen het leven aan. De lokale bevolking kan ik me daarom niet zo druk over maken. Die ene klimmer die echter zijn tent uitkomt, zijn €800 schoenen aantrekt, om vervolgens 10 meter verderop zijn afval op de morene te dumpen...die zou beter moeten weten, toch?
